Instytucja zasiedzenia funkcjonuje w polskim prawie od XIII wieku. Zasiedzenie jest sposobem nabycia prawa własności – przede wszystkim – nieruchomości gruntowych, także zabudowanych. Warunkiem przyznania przez sąd prawa własności jest samoistne posiadanie nieruchomości przez okres odpowiednio 20 lat (w dobrej wierze) lub 30 lat (w złej wierze). Warto pamiętać o tym, że okres posiadania nieruchomości można sumować, to znaczy prawo dopuszcza doliczenie do swojego okresu posiadania także okres posiadania poprzedniego posiadacza – poprzednika prawnego (np. ojca lub matki). Powodzenie sprawy o zasiedzenie zależy od szczegółowego przygotowania wniosku o zasiedzenie. Niezbędne w tym temacie są dowody, takie jak: świadkowie samoistnego posiadania, dokumenty świadczące o ponoszeniu opłat za nieruchomość, etc. Warunkiem rozpatrzenia wniosku przez sąd jest także wskazanie osoby właściciela nieruchomości (widnieje on najczęściej w księdze wieczystej nieruchomości) oraz wskazanie jego adresu do doręczeń. Zaznaczyć przy tym należy, że brak adresu właściciela nieruchomości nie przesądza o niepowodzeniu postępowania o zasiedzenie.